Hösslið, íslenskt kvenfólk og fleira...
Alltaf hressandi að skella sér á Oliver og fylgjast með froðuliðinu metast á í flottheitum og snobbi. Kvöldið í kvöld var reyndar sérstakt fyrir það að það var merkilega eðlilegt lið þar inni. Maður hitti jafnvel fólk sem maður þekkti og gat spjallað við. En mikið lifandis ósköp langar mann lítið að reyna við flestar píurnar þarna inni. Fallegar sumar hverjar já, en af fenginni reynslu þá er ekki til sá kvenmaður þar sem fer saman útlit og aðlaðandi persónuleiki. Og maður er hættur að nenna að veiða einhverjar í næturgamanið. Það er bara degrading og leiðinlegt. Þegar maður er farinn að nálgast þrítugt þá fer maður að velta fyrir sér hvað sé málið. Er kannski ekki til neitt sem heitir frambærileg stelpa þegar komið er talsvert fram í þrítugsaldurinn? Eru frambærilegar stelpur allar löngu komnar í pakkann og voða happý með kallinum sínum í fjögurra herbergja íbúðunum sínum í Grafarvoginum og dökkbláan Golf í bílastæðinu? Eða er einfaldlega ekki markaður fyrir manni sjálfum? Er maður ekki nógu myndarlegur eða vantar meira bling? Er maður kannski að sækja ranga staði? Þetta eru erfiðar spurningar allt saman.
En eitt er víst, að íslenskt kvenfólk höfðar sífellt minna til mín eftir því sem á líður. Þær heilla mann einfaldlega ekki. Það er eitthvað attitude sem fælir mann frá. Einhvers konar viðhorf sem manni grunar að stafi frá kröfunni um að íslenskar konur verði að vera sjálfstæðar og sterkar, að þær geri sér grein fyrir því að þær standi körlunum jafnfætis og geti allt jafn vel. Sem þær og gera, án efa. En þær virðast allar þurfa að vera mjög meðvitaðar um það. Og það er eins og kvenleikinn hafi þurft að hörfa við þessa sífelldu kröfu um að ekki megi leyfa karlkyninu að vera ráðandi. Er íslenskt kvenfólk e.t.v. hægt og bítandi búið að breyta sér í stráka til að standa strákunum jafnfætis? Stelpurnar sem taka þátt í íslenska bachelornum finnst mér gott dæmi um þetta. Þetta eru ekki stelpur að mínu mati. Þetta eru strákar sem eru að taka þátt og berjast um hylli piparsveinsins frá Akureyri. Þessir strákar eru að vísu með kynfæri og útlit kvenmanna, en engin þeirra er kona að mínu mati. Allt hálfgerðir gaurar. Og pínku sjálfumglaðir gaurar ef eitthvað er. Maður sér þær a.m.k. fyrir sér í ropkeppni og reipitogi miklu frekar en í rómantískum göngutúr meðfram bökkum Signu... það er víst.
En eitt er víst, að íslenskt kvenfólk höfðar sífellt minna til mín eftir því sem á líður. Þær heilla mann einfaldlega ekki. Það er eitthvað attitude sem fælir mann frá. Einhvers konar viðhorf sem manni grunar að stafi frá kröfunni um að íslenskar konur verði að vera sjálfstæðar og sterkar, að þær geri sér grein fyrir því að þær standi körlunum jafnfætis og geti allt jafn vel. Sem þær og gera, án efa. En þær virðast allar þurfa að vera mjög meðvitaðar um það. Og það er eins og kvenleikinn hafi þurft að hörfa við þessa sífelldu kröfu um að ekki megi leyfa karlkyninu að vera ráðandi. Er íslenskt kvenfólk e.t.v. hægt og bítandi búið að breyta sér í stráka til að standa strákunum jafnfætis? Stelpurnar sem taka þátt í íslenska bachelornum finnst mér gott dæmi um þetta. Þetta eru ekki stelpur að mínu mati. Þetta eru strákar sem eru að taka þátt og berjast um hylli piparsveinsins frá Akureyri. Þessir strákar eru að vísu með kynfæri og útlit kvenmanna, en engin þeirra er kona að mínu mati. Allt hálfgerðir gaurar. Og pínku sjálfumglaðir gaurar ef eitthvað er. Maður sér þær a.m.k. fyrir sér í ropkeppni og reipitogi miklu frekar en í rómantískum göngutúr meðfram bökkum Signu... það er víst.
0 Comments:
Post a Comment
<< Home