Þegar maður slæðist til að fylgjast með úrvalsþættinum YO á MTV sem sýndur er seint á kvöldin, og er tileinkaður rappi, helsta tjáningarformi blökkumanna í Bandaríkjunum og annars staðar og hefur verið að festast í sessi undanfarinn áratug sem fullgild tónlistargrein, að þá getur maður ekki annað en dregið þá ályktun að blökkumenn í Bandaríkjunum hafa sko aldeilis snúið blaðinu við síðasta áratuginn þar sem í dag er ekki "rappað" um annað en hið góða líf sem svarti maðurinn lifir í dag, umkringdur fáklæddum meyjum oftar en ekki að þvo einhverja svera glæsikerruna á fætur annarri, ef flytjandinn er þá ekki þegar "krúsandi" á henni með gljápússaðar krómfelgurnar og dekktar rúðurnar, íklæddur einhverjum körfuboltabolnum og alþakinn gulli og skarti sem myndi fá hertogaynjuna af Mónakó til að leka niður úr öfund. Það er nú af sem áður var, þegar frumherjarnir á borð við Public Enemy og NWA með Ice Cube og Dr. Dre í fararbroddi tjáðu sig ekki um annað en undirokun þeirra og annarra hörundsdökkra í gettóum Bandaríkjanna við upphaf tíunda áratugsins. "How to survive in South Central" og málefni er lúta að lögreglunni voru helstu málefnin á dagskrá. Maður hlýtur að þakka Bill Clinton þessari að því virðist góðu þróun undanfarinn áratug, að nú virðist svo að blökkumenn lifi nú eins og kóngar í ríki (Bandaríki) sínu krúsandi eins og áður segir á evrópskum limmum og það eina sem þeir þurfa að tjá sig er hið góða líf svertingjans. Hvíti maðurinn virðist vera hinn undirokaði í heiminum í dag, þar sem kákasíubúinn Eminen er sá eini sem þarf að gagnrýna eitthvað, og það virðist helst trufla hann að hann sé ekki svertingi sjálfur. Ekki skrítið, þar sem hann gæti þá klætt sig í körfuboltaboli, smurt sig glingri og keypt sér einn sveran 500SL, enda sjálfsagðir hlutir fyrir meðalsvertingjann í Ameríku. Gott að fá Bush í forsetastólinn, mann sem vinnur örugglega af því að breyta þessu aftur og fá blökkumennina til að rappa um eitthvað nytsamlegt. Segið sem svo að það sé ekki eitthvað gott við það að hafa Brúskinn í forsetastólnum ;)